پروپوزال پایان نامه مقالهISI صنایع غذایی

یکی از موانع اصلی توسعه ترکیبات غذادارو، حلالیت ضعیف بسیاری از آنها در آب است. حلالیت در یک دمای معین را می توان به عنوان مقدار ماده ای تعریف کرد که می تواند به طور کامل در یک مقدار مشخص از یک حلال حل شود. آب حلال مورد علاقه صنایع غذایی است زیرا ماده اصلی تشکیل دهنده ترکیبات غذایی و بدن انسان می باشد. تقریباً 40 درصد از داروهای جدید شناسایی شده توسط شرکت‌های داروسازی، حلالیت پایینی در آب داشته که تا حد زیادی مانع از کاربرد بالینی آنها می‌شود. حلالیت کم در آب، فراهمی زیستی و جذب این ترکیبات را محدود می کند (Chen و همکاران، 2011). داروی خوراکی در فرآیند رسیدن به هدف خود در بدن ابتدا باید در مایعات دستگاه گوارش (GIT) محلول باشد و به این شکل در محل جذب وجود داشته باشد. حلالیت ضعیف در آب می تواند به شدت بر سرعت انحلال تأثیر گذاشته و متعاقبا میزان داروی جذب شده در گردش خون سیستمی می تواند کمتر از غلظت موجود در GIT باشد. بنابراین، معمولاً دوز بسیار بالاتری برای دستیابی به سطوح پلاسمایی دارو در نظر گرفته می شود. عواقب این عمل که ناشی از حلالیت پایین ترکیب مورد نظر در آب است شامل افزایش عوارض جانبی، پاسخ دارویی نامنظم و در نتیجه شکایت بیمار است. همچنین با افزایش هزینه ساخت به دلیل استفاده از مقادیر بالاتر ماده فعال دارویی (API)، هزینه درمان نیز بیشتر می شود (Da Silva و همکاران، 2020). چندین تکنیک برای بهبود حلالیت پیشنهاد شده است که از این میان می توان به اصلاح فیزیکی و/یا شیمیایی اشاره کرد. اصلاح فیزیکی شامل کاهش اندازه ذرات توسط میکرونیزه کردن یا فرآیند سیال فوق بحرانی، اصلاح شکل کریستالی چند شکلی یا شبه چند شکلی[1]، استفاده از عوامل کمپلکس کننده مانند کمپلکس کردن دارو با سیکلودکس, ...ادامه مطلب